Volendam
Het personeelsfeestje was zeer geslaagd, ondanks dat ze zich realiseerde te eten in een restaurant, dat de naam draagt van de meest giftige vis van de Noordzee, de Pieterman!
Restaurant "De Pieterman" Volendam Het personeelsfeestje was zeer geslaagd, ondanks dat ze zich realiseerde te eten in een restaurant, dat de naam draagt van de meest giftige vis van de Noordzee, de Pieterman!
0 Comments
Het EK voetbaltoernooi in Frankrijk 2016 is nu een kleine week aan de gang. Binnen haar voetbal-minnend gezin wordt hier dan ook veel over gesproken en gelezen. Niet alleen over de uitslagen, maar ook de rellen in Marseille en Lille, de toeschouwer die het veld op rende om samen met enkele voetballers, haast ongezien, een doelpunt te vieren. Ronaldo die, na een teleurstellende wedstrijd, overduidelijk liet blijken dat hij slecht tegen zijn verlies kon en natuurlijk de Duitse bondscoach. Joachim Löw is de laatste dagen het slachtoffer van de roddeljournalistiek. Over hoe hij peuterde in zijn neus en het resultaat consumeerde, krabde aan zijn ballen en zijn handen besnuffelde, of de smerigheid onder zijn nagels, verkregen door te frunniken aan zijn kont, verwijderde met zijn tanden, werden vele woorden vuil gemaakt. Het onaangepast gedrag, choquerend gepubliceerd in columns, als nieuwsitems in kranten, via tweets, blogs en andere digitale bronnen. Er wordt wat af geschreven, ook door haar..... Ze is in het bezit van twee schrijfknobbels! Die ene die constant bezig is met observeren, onderwerpen zoeken, structureren, ordenen, woorden en synoniemen bedenken en verbanden leggen. De andere, op de zijkant van haar middelvinger die steeds kleiner wordt. Want ach,..... wat “pent” ze nu nog? In de tijd dat ze in de winkel werkte was zij de aangewezen persoon om wekelijks de prijskaarten te schrijven, met een dikke zwarte stift in een keurig, goed leesbaar handschrift. Tegenwoordig is haar handschrift lelijk, slordig, voor anderen haast onleesbaar en treedt er tijdens het schrijven na verloop van tijd kramp in haar vingers op. Haar papieren agenda is dan ook verleden tijd, de “kattebelletjes” binnen haar gezin gaan veelal via de familie-app, wenskaarten verstuurd ze digitaal via Greetz, notities en geheugensteuntjes plaatst ze in haar telefoon, brieven gaan via de mail en haar verhaaltjes schrijft ze in Word op de laptop of I-pad. Het nieuwe schrijven is tikken of swipen, doet ze blind met twee handen, of juist alleen met haar duim of wijsvinger op een toetsenbord of een touchscreen. Een aantal jaar geleden heeft ze gedurende langere tijd een zeer uitgebreid mailverkeer met haar vriendin gehad, beide lang van stof en zeer verhalend. De mails werden in eerste instantie bewaard omdat ze haar computer niet had opschoond, later bewust behouden, omdat er op veel momenten over bijzonder waardevolle aangelegenheden werd geschreven. Uiteindelijk heeft ze rond een verjaardag van deze vriendin alles uitgeprint, in een showmapje gedaan en het cadeau gegeven. Van de week, tijdens een etentje kreeg ze het weer onder ogen. Hoe zal het schrijvend-leven zijn zonder computer en internet? Wat als we de insert-knop niet hadden, geen spellingscontrole en niet digitaal konden knippen, kopiëren en plakken? Bedrijven zijn volkomen gedigitaliseerd en 94% van de Nederlandse huishoudens schijnt een internet aansluiting te hebben. Eigenlijk is het dus wel heel bijzonder dat op haar werk alle jubilarissen nog steeds een “ballpoint met logo” cadeau krijgen. Met recht een “blijvend aandenken”, want veelal zal de pen niet gebruikt worden. Ze kan niet wachten op haar jubileum geschenk, dat duurt nog jaren....... Van de week gaat ze een hand geschreven kaart versturen. Veel persoonlijker,......... toch????? Sevilla: stad van de flamenco, het stierenvechten en de expo '92.
Sevilla: stad van de sinaasappels, de schaduwdoeken en hotel San Gil. Sevilla: de heetste stad van Spanje heeft er vanaf 30 april twee extra toeristen bij. Toen ze begin juni 2017 met elkaar, bepakt en bezakt, over de dijk van Marken naar de vuurtoren “Het Paard “ liepen hadden ze nooit kunnen bevroeden dat dit het jaar van de gewonnen fotoprijzen zou worden. Er stond een frisse zijwind en het was wisselend bewolkt, een prachtige dag om er met de camera op uit te gaan. Al fotograferend wandelden ze over de 2.5 kilometer lange dijk naar de vuurtoren, een toeristische trekpleister aan het IJsselmeer met tevens een klein strandje, kabbelend water, wat bankjes en een Dixi chemisch toilet. Uren heeft ze daar besteed aan het fotograferen van het opspattend water en “Het Paard”, geëxperimenteerd met het diafragma voor een wisselende scherptediepte en met filters en lange sluitertijden voor creatieve effecten. Na afloop heeft ze met haar vriendin genoten op het terras van een restaurant op Marken, het eten, de knal rode ondergaande zon, de rust na de laatst vertrekkende veerboot in het haventje en van Stoov. Stoov: het infrarood warmtekussen dat zij ontvingen van de restauranteigenaar. Bof”konten” hadden ze na zo’n koud geworden dag. Uiteindelijk werd zij met haar foto van opspattend water en het “Paard”, niet alleen winnaar van Noord-Holland, maar ook nog eens landelijk winnaar bij een fotowedstrijd van het IVN. De eer, de foto die tevens een prominente plek in 10 verschillende zorgcentra krijgt en een waardebon heeft ze overhandigd gekregen na afloop van een conferentie in Nijkerk, waar ze met haar fotomaatje heen is gegaan. In diezelfde maand juni heeft haar vriendin tijdens een provinciale wielerronde de winnende sportfoto van het West-Fries dagblad gemaakt. “Teveel zijwind”, een zeer artistieke opname van een groep wielrenners. De foto kwam in de krant en maakte de tongen los, de meningen waren verdeeld, maar de meesten vonden het schitterend. Een heel veel besproken foto, die afgelopen zondag kans maakte als jaarwinnaar verkozen te worden tijdens het West-Friese sportverkiezingsgala in theater “Het Park” in Hoorn. Opgedoft, in de make-up en ruim op tijd vertrokken met de auto, maar uiteindelijk bijna te laat, verwaaid en de gratis koffie met gebak in de foyer gemist, ploften ze in hun pluche stoel. Jeemig, als ze geen zijwind had gehad! Midden op de weg hadden ze een gevallen dame aangetroffen die zonder resultaat probeerde onder haar fiets vandaan te komen. Verkleumd, met pijn, duizelig en met de schrik in het lijf. De vriendinnen, beide met een "zorghart”, schatte de ernst van de situatie in, besloten de fiets langs de kant van de weg op slot te zetten en de dame met de auto naar huis te brengen. Tijdens de rit door Hoorn, gaven ze elkaar blikken van verstandhouding, terwijl de vrouw op de achterbank enigszins verbeten sprak over haar dochter. Uiteindelijk, tersluiks ongeduldig wachtend tot onhandig en na meerdere mislukte pogingen de familie telefonisch was ingelicht, namen ze bij de keukendeur afscheid. Nee, geen antwoord op de vraag wie ze nou eigenlijk zijn. Nee, liever geen mooie woorden en attenties voor geboden hulp die niet meer dan normaal is. Nee, liever snel naar het theater. Nee, geen jaarwinnaar. Nee, jammer voor de wedstrijdorganisator, die hoopte dat “teveel zijwind” in zijn huis kon hangen. Hopelijk gaat het met het slachtoffer goed en worden er nog heel veel mooie fotoprestaties door hen geleverd. Een twee-luik schilderen voor de kinderen en samen kleien met de meiden van de dikke-buiken club.
Het eind resultaat laat nog wel even op zich wachten |
|