Ze hikte er al weken tegenaan, mede omdat ze continu twijfelde of ze er wel goed aan zou doen.
Ze had geen noemenswaardige klachten meer en ze zag er tegenop om in zich te laten snijden.
Ze redde het tenslotte al een maand zonder al te veel pijn en in geval van plotselinge nood had ze de antibioticakuur nog liggen, die ze voor de zekerheid meegenomen had tijdens haar vakantie van vorige maand.
Met dit minimale zeurende gevoel valt goed te leven, zeker als ze bezig is en afgeleid wordt.
Of had ze het beter niet kunnen afzeggen?
Het gewoon moeten ondergaan omdat dit uitstel van executie is?
Zal het idee dat ze deze ingreep eerst nog wil bespreken met de tandarts gewoon dom en struisvogelpolitiek zijn?
Komt die wortelpuntbehandeling er toch wel van?
Nou ja, hoe dan ook…the-day-after-Kingsday hoeft ze zich in ieder geval niet om halftien te melden bij de kaakchirurg in het plaatselijke ziekenhuis, maar kan ze rustig de achterstallige mails op haar werk wegwerken.
Het was Koningsdag en die heeft ze voor een deel varend doorgebracht.
Na, op de televisie eens goed de kleding van Maxima en haar kinderen te hebben bewonderd, van Andre Rieu te hebben genoten en de bekende plekjes van Maastricht te hebben herkend, ging ze samen met haar man en vriendin naar haar zwager en schoonzus om (het wordt vanmiddag vast zonnig weer) te gaan varen.
Niet door de Amsterdamse grachten waar je met de opvarenden van tientallen andere bootjes zingend en drinkend uit plastic bekertjes, oranje uitgedost dobberend voortgaat, maar door het uitermate waterrijke en rustige natuurgebied van de Eilandspolder.
Tijdens het varen genoten ze van de vele weide- en watervogels, de graslandpercelen met schapen en lammetjes die alleen per boot te bereiken zijn, pittoresk De Rijp met beschermd dorpsgezicht en de lage bruggetjes waarbij ze plat in de boot moesten gaan liggen.
Klinkt het duf?
Dat was het niet hoor…want naast de warme plaids en dikke sjaals die goed van pas kwamen, (het werd toch niet zonnig) smaakte de inhoud van de goedgevulde koeltas met lekkere hapjes en (ook sterke) drankjes in ‘echte’ glazen, die overigens aan diggelen vielen bij het sportief insturen van een scherpe bocht, goed.
Haar zwager herinnerde haar er terloops nog aan dat ze samen hetzelfde rondje ooit geschaatst hebben, zij op kunstschaatsen wel te verstaan.
De ‘goeie ouwe tijd’: waarin souplesse, conditie en onbevangenheid nog niet zo’n hot item waren.
Deze vaartocht was in ieder geval een feest en gelijk de derde fuif in tien dagen tijd.
De andere twee werden uitbundig gevierd in de kroeg, ter ere van mooie en feestelijke leeftijden, die zowel haar vriendin als haar oudste zoon bereikten.
Heerlijk hoor… party’s waarbij weer uitbundig gezongen, gedanst, gedronken en omarmd kan worden.
Hoewel ze zich heus wel realiseert dat de tijd ‘na-corona’ er één ‘met-corona’ zal blijven.