Haar vriendin gaat 1 april trouwen.
Gisteren vertelde ze dat de laatste dingen voor de trouwceremonie en de receptie bijna geregeld zijn.
De huwelijkskaarten zijn uitgezocht en hoeven alleen nog gedrukt en begin volgende maand verstuurd te worden.
Moeder van de bruidegom, zuster van de bruid en schoondochter zijn gezamenlijk op pad geweest om de jurk uit te zoeken.
Drie jurken heeft haar vriendin gepast, de derde is het geworden en deze hangt nu, met bijpassende panty's klaar voor de grote dag.
Het is niet de eerste keer dat haar vriendin trouwt, jaren geleden is ze gescheiden en een hele poos alleen met de kinderen geweest.
Ongeveer 10 jaar geleden heeft ze haar huidige partner ontmoet.
Weer trouwen, omdat het zo mooi is om, naast het geregel van de financiën, het gedoe met de fiscus, de hypotheek, het testament en al dit soort zaken, gewoon te laten zien en te vieren dat je van elkaar houdt.
En nu dan binnenkort de bruiloft, wat gunt ze hen een gelukkige toekomst.
En wat zal het een knalfeest worden.
Een uitnodiging voor een trouwerij, zorgt er natuurlijk voor dat ze terug denkt aan haar eigen trouwdag, dit jaar precies 35 jaar geleden.
Dertien december 1980, het stormde en het was koud!
Eerst maar eens het fotoalbum opgezocht, waar ze op de eerste bladzijde gelijk haar trouwkaart tegenkwam.
Helemaal vergeten hoe die er uit zag.......een witte kaart, 2 zwanen met in elkaar gevlochten ringen.
Zaterdag 15.00 uur, het oude raadhuis in haar geboorteplaats.
Een gebouw met uitbundige ornamenten, verguld houtwerk, schouwen en de ovaal slingerende monumentale trap schieten haar weer in gedachten.
Jaren heeft er een foto van hen beide staand op die trap, als een soort van staatsieportret bij haar ouders aan de muur gehangen.
En o ja, die Engelse taxi.....toch maar weer eens vragen hoe haar man zich gevoeld moet hebben in die auto, sukkelend over de snelweg met een gangetje van 55 km. per uur om haar op te halen.
Ouderwets zou je zeggen, maar verleden jaar trouwde haar buren en reden in net zo'n taxi als zij jaren geleden.
Ze droeg een witte, lange jurk toen.
Handschoenen,witte pumps, een korte sluier op haar hoofd en een klein tasje gevuld met een stukje tule, om het nog maar enigszins vol te laten lijken.
Hoe was het ook al weer?
Gekocht op het Mercatorplein in Amsterdam???
Wat ze nog wel zeker weet is dat haar moeder en schoonmoeder beide mee zijn geweest om de keuze wat makkelijker te maken.
De jurk heeft ze nu nog steeds, ligt ergens boven in de linnenkast in een knal roze doos.
Ook deze heeft ze maar weer eens te voorschijn gehaald.
Wat leuk zeg, het is nog een beetje smoezelig en ruikt naar de mottenballen, die heeft ze er zeker jaren geleden tussen gelegd.
Verbazend, die omvang van haar taille toentertijd, 61 cm., dat is echt verleden tijd.
Wat tijdens hun trouwceremonie voor veel commotie zorgde was een ambtenaar van de burgerlijke stand met 1 been.
Ja, 1 been.....en geen prothese, bij de deur stapte de man uit zijn rolstoel en liep met behulp van 2 krukken naar de katheder.
Een bekende persoonlijkheid in haar geboortedorp, maar voor hun gasten een bron van verbazing en hilariteit.
Van de week zal ze aan haar vader vragen wat de naam van deze man ook al weer was, dat weet hij vast nog wel.
Bij de prijs inbegrepen zat een persoonlijk verhaal over beide tijdens de trouwplechtigheid, hoe kwam die ambtenaar aan die informatie?
In plaats van een enthousiast basketballer, was haar man tijdens het prevelementje, een gematigd enthousiast, volleyballer geworden.
Nog jaren lang heeft hij zich beklaagd over deze misser, gemaakt door een ambtenaar met 1 been, terwijl het volle zaterdag-tarief berekend werd.
Haar zwager was de fotograaf, wat duidelijk terug te zien was in de enorme gevarieerde fotoreportage.
Al verder bladerend door het album, zag ze foto's van ontzettend veel gasten, waarvan er al veel niet meer in leven zijn en ze van sommigen absoluut de naam niet meer weet.
Ze zag de wederzijdse trotse ouders, haar opa, ooms en tantes en haar eigen jonge man, met snor, die er de daaropvolgende 35 jaar niet meer af geweest is.
Haar eigen korte gepermanente “krullenkoppie”, haar zuster en haar schoonzuster, die op een van de foto's, bij windkracht 10, een rekening vereffend met een taxichauffeur.
De tafel met uitgestalde cadeaus, foto's van een receptie en van het diner in restaurant “De Driesprong” in Landsmeer.
Ze heeft geen flauw idee of dat restaurant nog bestaat.
Twee ringen heeft ze sinds haar huwelijksdag, die met het briljantje heeft ze al jaren aan een kettinkje om haar nek hangen, en de ander draagt ze alleen in haar vrije tijd, het reliëf is eraf en een paar jaar geleden is de ring een halve maat opgerekt, maar de inscriptie is nog duidelijk te lezen.
In 2005, hebben ze een weekend gepland, om naast verschillende andere mijlpalen, hun 25 jarig huwelijksfeest te vieren.
Drie bungalows op een vakantiepark in Drenthe, met familie en vrienden, die zij nagenoeg hun hele huwelijk kennen.
Een geslaagd feest met veel gezelligheid, een gigantisch grote collage van 25 jaar samen zijn, een zelfgemaakt schilderij van de kinderen waar hun sterrenbeelden in verwerkt zijn en een privé bezoek van, de beste imitator van Mr. Bean.
Goed voor een schaterlach als ze daar nu nog aan terug denkt.
En dan het cadeau van allen, het glasobject, speciaal voor hen gemaakt, het staat al 10 jaar boven op hun kast in de huiskamer.
Ze is er nog steeds reuze blij mee.
En opeens is het 2015, 35 jaar nadien.
Een 35 jarig huwelijk staat bekend als een koraal of robijn huwelijk.
Prima, het voelt goed!
Ze is gelukkig, ze hebben samen 2 geweldige kinderen en sinds een jaar een prachtig kleinkind.
Natuurlijk hebben ook zij hun verdrietige momenten gekend, maar over het algemeen zijn ze daar samen sterker uitgekomen.
Er is humor, er wordt vaak gelachen en ze gaat de komende jaren dan ook met plezier tegemoet, plannen zijn er genoeg.
13 december 2015 wordt vast weer een onvergetelijke dag, maar eerst 1 april............