De slinky trapveer van mijn kleinzoon: cover van mijn boek "Overjaren" #68korteverhalen #15euro30/3/2019
0 Comments
Het komt naar je toe....als je het wil lezen.
Bestellen via het contactformulier.... 15 euro excl. verzendkosten Het maakte niet uit wie het onderwerp aansneed, maar in dit ene geval zei ze praktisch nooit de waarheid uit bescherming van de ander. Hoezo uit bescherming van de ander, diegene kan toch best voor zichzelf opkomen? Mag toch zeker zelf wel uitmaken hoe op het antwoord gereageerd moet worden? Meer dan twintig jaar zei ze: “Twee”. Was het wel uit bescherming van de ander? Wilde ze misschien haar eigen hachje redden, niet de lastige wedervragen krijgen? Bang dat ze geëmotioneerd zou reageren, angst omdat ze misschien zou gaan huilen, dat haar stoere schild zou brokkelen? Was ze bevreesd voor de mond vol tanden bij de ander? Heel in het begin sprak ze er over om het te kunnen verwerken, het een plek in haar leven te kunnen geven en soms om te choqueren. Toentertijd om hem te laten bestaan, omdat het zo’n ontzettend belangrijk “kruisje in haar huisje” is. Maar over het algemeen hield ze haar mond, omdat het haar kwetsbaar maakte, haar gebroken en lamgeslagen heeft en haar leven een tijd lang een onzekere en moeilijke wending heeft gegeven. Wilde ze dat verdriet de ander besparen? Het was toch ook niet nodig om er met iedereen over te praten, hij was er evengoed wel, het symbolische naamkettinkje om haar nek, dicht bij haar hart. Gewoon…. vaak in gedachten en elke keer op vijfentwintig augustus er weer een jaar bij tellend. Hoe zal hij eruit zien, is ‘ie een lachebek, welke kleur ogen heeft hij, wat doet hij voor de kost, heeft hij zelf al kinderen, waar woont hij, lijkt hij op zijn broers? Onbeantwoorde vragen, omdat hij levenloos geboren is. “Drie”, drie jongens…..de oudste nu bijna dertig, de middelste zesentwintig en de jongste net vijfentwintig”. Al dertig jaar staat zijn baby-tas in de kast op haar slaapkamer. Gevuld met kaarten, brieven, gedichtjes, foto’s, cadeautjes, breipennen vol met de steken van een half afgemaakt truitje en de ziekenhuis papieren. Een tas vol herinneringen die af en toe opengaat. In 2015 zag ze voor de eerste keer een berichtje op facebook waarin de erkenning van doodgeboren kindjes ter sprake werd gebracht. In Nederland was het namelijk tot voor kort niet mogelijk om levenloos geboren kinderen te registreren in de gemeentelijke Basis Registratie Personen. Op facebook ontstond een community onder aanvoering van een paar vrouwen die zich samen met lotgenoten sterk maakten voor erkenning van deze “stilgeboren” baby’s. Met behulp van een grootscheepse petitie, veel media aandacht, blogs en lezingen heeft deze groep een voorstel tot wetswijziging ingediend, waarin zij vroegen voor erkenning en zichtbaarheid van levenloos geborenen in de administratieve systemen van de overheid. En met succes, want vanaf 4 februari jongstleden is het officieel mogelijk deze kinderen bestaansrecht te geven. Een kennisje van haar die bij de gemeente in haar woonplaats werkt heeft aangeboden om bij haar thuis de formaliteiten in orde te komen maken, zodat haar oudste zoon na bijna dertig jaar binnenkort geregistreerd staat. Wat een geweldig gevoel en wat maakt dit het allemaal een stuk makkelijker om over te praten. Ze noemt zijn naam en hij bestaat! 37 What’s in a name?
Ze was vandaag op de radio te horen. Het zondagochtend concert vanuit het concertgebouw in Amsterdam, waarbij ze aanwezig was werd live uitgezonden op NPO Radio 4. Niet dat zij met haar muzikale kwaliteiten ooit ook maar enige kans maakt op een optreden met het Metropool Orkest, maar flink geapplaudisseerd heeft ze zeker. Een concert waarbij klassieke werken door Claron Mcfallon, een sopraan en Mike del Ferro, de pianist, werden overgoten met een “jazzsausje”. Del Ferro....... van de Del Ferro anti-stotter-methode? Jazeker, de zoon van! Ach...”What’s in a name”? Deze gevleugelde uitspraak van Shakespeare gaat volgens haar niet zo zeer over hoe iemand heet, als wel om wie de persoon is en wat hij/zij doet. Is dat misschien de reden waarom ze van de week enigszins verstard reageerde? Tijdens een voorstelronde op haar werk, waarbij ze onder het handen schudden alleen haar voornaam prijs gaf, werd door de persoon tegenover haar gelijk haar achternaam genoemd. Waar kent diegene haar van? Is het iemand vanuit haar vroege jeugd, haar geboorte plaats, van school, sportclubjes, wellicht een klant van de winkel waar ze ooit werkte, of een oud-collega vanuit de zorg? Hoe was hun verstandhouding? Was ze altijd aardig of heeft ze de persoon tegenover haar wel eens uitgemaakt voor “rotte vis”? Kent diegene haar minder leuke kanten, of iets uit periodes in het leven waar ze liever niet aan herinnerd wenst te worden? Niet dat ze veel te verbergen heeft, maar het feit dat ze zo snel herkend wordt, terwijl de persoon tegenover haar geen enkel beeld in haar geheugen oproept, was onthutsend. Het gaf haar het gevoel 1-0 achter te staan, alle radartjes in haar hoofd werkten, het maakte haar onzeker. Zal de man die naast het pand Hereweg zevenentachtig in Groningen vastgelegd is door Google- Streetview ook gedacht hebben...”What’s in a name”? Op klaarlichte dag stond hij in adamskostuum een sigaretje te roken met naast zijn ge-sokte voeten een sixpack met bier, terwijl de camera’s van Google draaiden. Of wat zal de vrouw uit Almere die gehurkt haar behoefte deed en de man uit Engeland wiens vrouw hem rokend betrapte gedacht hebben toen zij bemerkten dat ze over het World-Wide-Web zeilden, dankzij Google Streetview. Ben je dan ook nog groots op wat je doet en presteert? Waarschijnlijk zijn de beelden van Google Maps verwijderd, maar eeuwige roem valt hen wel ten deel. What’s in a name...als je een Tokkie bent? Een familie bekend vanwege hun overheersend negatieve kwaliteiten, twee tv-documentaires, een gedwongen verhuizing naar Almere, nog meer bekendheid dankzij de hulp van Emile Ratelband en uiteindelijk afbetaalde schulden met de gages van hun “kerst en carnavalssong”. Dankzij de media aandacht werd de term “tokkie” het synoniem voor onaangepasten en asocialen en kreeg het een vermelding in de Van Dale. Een uitdrukking die ze de laatste tijd weer steeds vaker lijkt te horen, toevallig een paar keer bij de tv-uitzendingen van Jeroen Pauw en van de week op haar werk. Het lijkt haar dat het voor al de Tokkie’s die zich niet gedragen als de “familie Flodder” toch wel erg confronterend moet zijn. Het gaat er toch om wat je doet en presteert? Trouwens, in de Nederlandse Familienamenbank, waarin zo’n driehonderdtwintigduizend achternamen van alle Nederlanders zijn opgenomen, kan ze geen enkele Flodder terugvinden. Kunnen we toch vanaf nu gewoon alle onaangepasten en asocialen betitelen als “flodder” in plaats van “tokkie”. Het lijkt haar zeker een eer vergeleken te worden met Nelly Frijda, Huub Stapel of Tatjana Šimić. |
|