Het Olympisch vuur van hoop, vrede en vriendschap is weer gedoofd.
Na iets meer dan twee weken is het weer over met de pret…en pret was het , want of het nou skiën, skeleton, bobsleeën, de Noorse combinatie, snowboarden, kunstrijden, shorttrack of schaatsen is, ze vindt werkelijk alles de moeite van het bekijken waard.
Er blijft dan weinig tijd over voor het lezen van een boek, een bioscoop pakken of het schrijven van een nieuwe blog, maar ze is er weer hoor.
De spelen zijn achter de rug.
Schromelijk overdreven eigenlijk, want gistermiddag ‘lag’ ze nog eerste rang in de ‘deluxe seating’: de brede, luxe leren en elektrisch tot ligstand verstelbare stoelen van de VUE-bioscoop.
Benen omhoog, een sapje en popcorn op het tafeltje voor haar neus, samen met haar man en kleinzoon.
Buiten regende en stormde het en binnen op het grote bioscoopscherm liet ‘Clifford, de grote rode hond’ hen zien dat er op de wereld voor iedereen een plek is en maakten zij met hun kleinzoon van alledaagse dingen dierbare momenten en herinneringen.
Helaas is de ‘plek op de wereld’ er volgens haar niet voor Kamila Valieva, de 15-jarige Russische kunstschaatsster die het middelpunt is geworden van een hoog opgelopen Olympische dopingrel.
De immense druk werd haar tijdens de korte kür fataal, waarna ze publiekelijk door haar coach ferm toegesproken werd.
Het is wat haar betreft betreurenswaardig hoe dit meisje, figuurlijk in het Olympisch vuur is gegooid, waardoor er bij haar geen dierbare herinneringen en momenten werden gemaakt, maar pijnlijke levenslange littekens.
Hoe hebben we het dit kind ooit aan kunnen doen?
En nu het vuur gedoofd is vraag je je meteen af wat Poetin gaat doen.
Laait ie het vuur op, daar in de Oekraïne?
‘Elke herinnering en anekdote wordt overschreven of raakt vervuild als je het opdiept uit je geheugen’, is een uitspraak die ze ooit ergens las.
Nou en? Hoe erg is dat? Het blijft toch haar herinnering of zelfs haar waarheid.
Dus toen ze als klein meisje midden in de nacht wakker werd, omdat een haan haar in de teen beet, was dat werkelijk zo.
En, omdat zij ooit tijdens de gymles op de lagere school een honkbalknuppel tegen het hoofd kreeg en naar de huisarts vervoerd werd in de achterbak, op een plaid vol met stinkende hondenharen, in de Deux Chevaux van architect Piet Blom, (kubuswoningen Rotterdam) zal ze dat nooit vergeten.
Het litteken in haar knieholte herinnert haar er bijna dagelijks aan dat ze als 5-jarige dacht wel over dat stukje gespannen prikkeldraad te kunnen springen.
Of elke keer als zij een huisje bij Landal ’t Loo boekt denkt ze met een grote glimlach terug aan de hilarische tandemtocht met haar zus.
Al de caravan-verhalen die haar twee jongens ophalen over de vakanties in Frankrijk, Duitsland en Beesterzwaag zijn soms anders dan zij zich herinnert, maar hun realiteit.
Prachtig toch!
En hoe trots is ze wel niet, omdat ze ontiegelijk veel herinneringen heeft aan haar eerste werkplek waar sinds 2009 het museum de Hermitage Amsterdam is gevestigd en jaarlijks ruim 450.000 betalende bezoekers komen?
Lekker hoor…zo’n blog over haar eigen Olympisch vuur.