Ze zag een paar weken geleden een enorme spreeuwendans boven Amsterdam. Wat een betoverend gezicht was dat, hoewel ze deels afgeleid werd door de menukaart van een restaurant en NOS-verslaggever Gerri Eickhof die ergens op het terras achter een biertje zat, vond ze het een voorrecht om dit mee te mogen maken. Ze had een leuke wandeling van een kilometer of acht met haar vriendinnen door Amsterdam-Noord achter de rug en ze besloten, zo tegen zonsondergang, af te sluiten met een etentje bij de IJ-kantine op het NDSM-terrein. Ze keek vanuit het restaurant over het IJ richting de binnenstad van Amsterdam en zag daar de ‘zwarte dans’ zich ontvouwen en groter worden. Sierlijk zwierden duizenden spreeuwen in een perfecte choreografie en verplaatsen zich tijdens zo’n 20-minuten durende show langzaam richting hun slaapplaats. Ze begrijpt uit de media dat de spreeuwen vaak in een uitgekozen hoge boom in één van de parken in de stad, of in het riet bij Schellingwouderbrug overnachten. Ze vindt het leuk, maar snapt ook dat anderen gek worden van de vogelpoep en het constante kwetteren meer dan zat zijn. Ze heeft daar in de IJ-kantine heerlijk gegeten: de ‘zeebaars in zoutkorst’ was een mooie opmaat naar de ‘dorade in zoutkorst’ waar ze zich overigens al zo’n 3 maanden op verheugde, bij restaurant La Dolce Vita aan het oude haventje in Playa del Carmen op Lanzarote. Het flamberen, fileren en serveren van de vis aan haar tafel daar is zo’n waar schouwspel dat het de spreeuwendans haast doet verbleken. Lanzarote was weer hartstikke leuk, na jaren van corona voelde de Spaanse zon op haar lijf heerlijk. Ze vermaakten zich kostelijk met lezen, wandelen, de vele terrasjes en het cricketteam. Jazeker…het cricketteam! Je denkt waarschijnlijk aan Engelse pijp rokende oude mannen met witte broeken, blauw gestreepte spencers, geruite platte petten en enorme snorren? Toch? Nou je hebt het mis, dit waren bleke, drank verslindende jonge jongens in diverse maten, met baseball petjes, tattoos all over en een verschrikkelijk Engels dialect, die zich aan het einde van een lange cricket-dag vermaakten aan het zwembad. Verrassend, losgeslagen en zeer amusant om gade te slaan: en dat speelt dan cricket. Na tien dagen vakantie op dit heerlijke zonnige eiland stond ze samen met haar man voor de Transavia balie en vlogen ze voldaan, na inlevering van een naar waarheid ingevuld Spaans gezondheidsformulier, terug naar Nederland. Zo'n formulier invullen klinkt als een kleinigheid, wat kruisjes her en der in verschillende vakjes, een futiliteit, niets bijzonders, maar deze dagen heeft ze wederom weer ervaren dat welzijn absoluut geen vanzelfsprekendheid is. Gezondheid, ook die op een Spaans gezondheidsformulier, is het mooiste bezit. Thuis heeft ze toch echt nog maar even de spelregels van cricket bestudeerd, daar haar gedachten steeds maar uitgingen naar de welbekende sketch van Jiskefet, waarin Engelse sporten ‘op de hak’ worden genomen. https://www.dumpert.nl/item/6753877_d497329d En mocht je na het lezen van dit verhaal graag willen dineren bij de IJ-Kantine om de spreeuwendans boven Amsterdam te zien? Denk dan even aan haar. Het is vandaag 18 februari. Terwijl ze gewend is aan de, uit Amerika overgewaaide black-Friday, blue-Monday en Valentijnsdag, blijkt het vandaag ‘drink-wine-day’ te zijn. Ze leest op internet dat de dag bedoeld is om de liefde voor wijn te delen en om aandacht te vragen voor de gezondheidsvoordelen van wijn. Al eeuwenlang heeft deze drank een belangrijke rol in de geschiedenis en binnen religies gespeeld, maar om nou te lezen dat matige wijndrinkers een lager risico hebben op leverziekte, diabetes type II, of een hartaanval en dat wijn helpt om de geest scherper te houden, gaat haar toch iets te ver. Wat is een matige drinker eigenlijk? En heeft ze niet in eerdere verhalen geschreven dat ze na één glas wijn tot de volgende dag onder zeil was om nog maar te zwijgen over haar verzamelde wijnvoorraad tijdens een reisje naar Duitsland? https://foto-chemie.weebly.com/goede-ouwe-tijd.html https://foto-chemie.weebly.com/wijntjes.html Ze drinkt graag een wit wijntje, vast en zeker ook vandaag zo rond de klok van vijf, maar tegelijkertijd telt ze haar zegeningen omdat ze gezond is. Terwijl ze dat doet en in gedachten haar tuin in tuurt, straalt de zon een beetje door de wolken heen, ontwaart ze een eerste voorjaarsbloem en staan de rooddoorschijnende knoppen van de Camelia op springen. Februari, de sprokkelmaand, met om de vier jaar een schrikkeldag, de kortste maand van het hele jaar, maar waarin de dagen gaan lengen en haar zonnepanelen weer wat meer geld genereren. De maand van de watermannen, de vissen, het carnaval en waarin verjaardagen binnen haar familie gevierd worden. Februari, de maand waarin oorlogen zijn begonnen of worden herdacht, maar ook de maand die vanaf nu nooit meer hetzelfde zal zijn. En toch breekt het voorjaar aan! Gedachten toveren een lach op haar gezicht. Ze waren van de week met een flinke groep familieleden uit eten toen één van hen wat eerder wilde vertrekken en om de rekening vroeg. ‘Dat is dan duizendzevenendertig euro, meneer...’ ‘Ohh, u wilt alleen uw eigen bestellingen betalen?’ Hilarisch… Ooit is het haar bij een ander familie-uitje wel eens overkomen dat iedereen van elkaar dacht dat er betaald was. Rustig keuvelend verlieten ze het terras en drong het pas thuis tot hen door dat er iets mis was. ‘Of dat toen nog netjes met de uitbater opgelost is?’ ‘Het zal toch wel…?’ Zo, het is inmiddels vijf uur, de kurk kan er af. Figuurlijk dan, want ze opent het flesje Viña Sol met een soepele draaibeweging. Heerlijk dat ze geen capriolen hoeft uit te halen met één van de vijf kurkentrekkers die in haar keukenla liggen en fijn dat het risico op stukjes kurk in haar glas, of een kurkinfectie (schimmel of bacterie die de wijn verpest) met de komst van de schroefdop verdwenen is. Proost! Op een fijne ‘drink-wijn-dag’. We exposeren op dit moment in de bibliotheek van Edam en in de gang van Zorgcirkel Novawhere in Purmerend. In Novawhere onder andere met onze 'Roze Loper' foto's. |
|