Twee maanden geleden ging ze met haar hele gezin voor een weekje naar een bungalowpark in Drenthe, vlakbij het museumdorpje Orvelte, waar ze jaren geleden met vrienden geweest is voor een bezoek aan een “Living statue” evenement.
Het park ligt, volgens de reisbescheiden, overigens in het nabij gelegen Witteveen.
Dat dorpje bracht terstond jeugdherinneringen aan een jaarlijks terugkerende TT-weekend naar boven.
De geel-bruine vale tent van haar tante en oom.
Gebloemde jaren ’70 camping klapstoeltjes, met van die veren aan de achterkant tussen het zit- en rug gedeelte.
Haar ouders, haar zus, nog meer familieleden, een ontelbare schare aan motorrijders en veelal regen.
Hoe oud was ze eigenlijk?
Bleven ze daar nou slapen, of kwamen ze voor een dagje?
Wie waren die andere familieleden, misschien waren dat geen familieleden, maar vrienden van haar oom en tante?
Kwam ze werkelijk op het circuit om naar de wedstrijden te kijken?
Allemaal vragen...... die bij navraag, haar zus ook niet meer kon beantwoorden.
Afgelopen weekend was ze weer in Drenthe voor een Shakespeare uitvoering in Diever.
Een bezoek, met haar man en vrienden, aan het openluchttheater waar dit jaar Richard III werd opgevoerd.
Een verhaal over de sluwe, nietsontziende Richard, die met bedrog en moord de macht greep.
Pauze....
Het was 22.00 uur, de gekleurde toneellampen gaven het bos een mysterieuze sfeer, iemand verkocht warme worst, toeschouwers liepen door elkaar, herschikten kussentjes en plaids over de harde houten banken, checkten hun telefoons of zaten dromerig voor zich uit te staren.
Ze deelden met wildvreemden de inhoud van hun meegebrachte koeltas.
Toen, tijdens het proosten, voelde ze de eerste druppels.
Buienradar had anders voorspeld........ de goedkope “disposable” poncho’s deden maar tijdelijk hun werk, zodat de regen met stralen langs hun benen hun schoenen inliep en de kletsnatte acteurs bleven onverstoord, met passie en humor hun rol spelen.
Uiteindelijk vond de moordlustige Richard III in de stromende regen, op het tot slagveld omgetoverde podium, zijn einde.
Later, in het hotel, tijdens het “afzakkertje”, werd door hen nog nagepraat over deze bloeddorstige Koning van Engeland, maar daarna kwam het gesprek al snel op Dracula.
Niet de vampier uit het gelijknamige boek van Bram Stoker, maar de werkgever van haar vriendin!!!
Sanquin, de bloedbank.........
“Dracula” , zoals haar man dit bedrijf gekscherend noemt.
Hij is een trouwe plasmadonor, die na ruim zeventig sessies, als waarschijnlijk een van de weinige, nog nooit een roze koek heeft gegeten.
Misschien maar goed ook, want haar vriendin wist te vertellen dat het roze glazuur van de, jaarlijks 144.000 door Sanquin gratis verstrekte koeken, gemaakt is van schildluis!!!!
Nieuwsgierig als zij was moest dit toch nog even nader onderzocht worden.......en jawel:
E120, ofwel karmijnrood is afkomstig van schildluizen die leven op cactussen in Peru en inmiddels ook gekweekt worden op Lanzarote.
Zo kwam ze ook te weten dat volgens Amerikaanse richtlijnen een bepaalde hoeveelheid insecten en ongedierte, of delen hiervan, wordt toegestaan in levensmiddelen.
Gewoon tussen de bessen en de perziken uit blik, in tomatenketchup en kerriepoeder, tussen de rozijnen of bij de diepvries broccoli.
En dan een ijssalon in Wageningen die tot poeder vermalen krekels gaat verwerken in ijs, wat volgens de ijsmaker een karamel- noten achtige smaak geeft.
Onder het motto: “Het smaakt naar nootjes, maar dan met pootjes.”
Hebben insecten echt een culinaire toekomst???
Het is duurzaam, eiwitrijk, steeds makkelijker te koop, maar toch zet zij haar tanden er nog niet in.
Denk maar eens terug aan het televisieprogramma “Fear Factor”!!!!
Haar vriendin heeft vandaag bij Ikea poncho’s gekocht voor
volgend jaar!!!