Ze is altijd blij met het portie reclame dat wekelijks op de deurmat valt. De folders van supermarkten, goedkope drogisterijen, huishoudwinkels, bouwmarkten en kledingzaken worden elke week trouw door haar uitgeplozen. Zo kwam ze ook de Hema-dagretour aanbieding tegen. Een treinkaartje voor 18 Euro met een bestemming naar keuze in Nederland, inclusief koffie en Hema- gebak. Het werd een dagje Utrecht met haar schoolmaatje die ze tijdens haar laatst genoten opleiding in 2012 heeft ontmoet. De aanbieding was zo gekocht, maar daarentegen had het verzilveren van de koffie-gebakbon en het uitprinten van de treintickets volgens een uitgebreid digitaal NS-stappenplan nogal wat “voeten in de aarde.” Een regenachtige maandag, waarop ze zoveel te bepraten hadden dat de tijd omvloog. De enkele aankoop in het winkelcentrum, gratis koffie en taart bij de HEMA en de uitgebreide lunch in een gezellig restaurant had net zo goed in een andere stad plaats kunnen vinden. Aan het eind van de dag stapte ze de trein weer in om al kwebbelend ongemerkt in de “stilte-coupé" plaats te nemen. Het duurde zeker 10 minuten voordat ze de woorden “silence en stilte” uitgestanst in het raamfolie zagen en zich realiseerde dat dat ook voor hen gold. Tegelijkertijd werden ze daar luid en duidelijk op geattendeerd door een nukkige Trouw-lezer met zijn bril aan een koordje op het puntje van zijn enorme neus. Ze had liever in de nieuwe “NS lees-coupé” verzeild willen raken, tenslotte houden zij beide van lezen. Een sfeervol ingerichte coupé met “vloerkleden, leeslampen en boekenplanken” die het gevoel geven in een rijdende bibliotheek te zitten. Volgens het NS-principe zou er op elk tafeltje een boek moeten liggen, waarbij het de bedoeling is dat er een soort lees- en ruilsysteem ontstaat. Wat zou ze graag “De Baedeker” achtergelaten hebben op de treintafeltjes. Niet dat ze in het bezit is van dit 21-delig naslagwerk, maar vroeger heeft ze wel verscheidene exemplaren in haar boekenkast gehad en onlangs zag ze meerdere delen als decoratiemateriaal in een trendy restaurant, waarbij ze vermoedde dat het personeel geen flauw benul had van de inhoud en de serie puur op de witte ingebonden ruggen uitgezocht was. De encyclopedie voor de huisvrouw uit de jaren ’50 en ’60 met onder andere titels als “Het huishouden op rolletjes”, “Van vingerhoed tot strijkplank”, “Vlijtige vingers”, “De gestroomlijnde naald”, ”Liefde zonder vrees” en ”Een recht, een averecht”, beloofd toch haast net zo veel verleiding als de trilogie waarin Christian Grey de hoofdrol speelt. Afgeronde onderwerpen, beschreven op enkele bladzijden die de treinrit uitdagend en aanlokkelijk zouden kunnen maken. “De stilte in dit soort coupé's blijkt zeer moeilijk te handhaven”, leest ze op internet. Onbedoeld belandde ze in deze wagon van de verder overvolle trein, terwijl ze met haar vriendin wilde praten. Stilte druiste tegen al hun reflexen in, fluisteren lukte nog maar net!! Of mocht dat ook niet? Wat zou het leuk geweest zijn als plotseling iemand was gaan voorlezen, zomaar met een luidde, duidelijke baritonstem, vanuit het niets. Ze zou ademloos geluisterd hebben, dat weet ze zeker. Niet de “Baedeker”, maar gewoon een hoofdstuk uit het laatste deel van de trilogie “Vijftig tinten grijs”, omdat deze al jaren ongelezen op haar E-reader staat en omdat ze zo graag de reactie van de nukkige-Trouw lezer, met zijn bril aan een koordje op het puntje van zijn enorme neus, had willen zien. Het gevoel van.
Een poosje geleden is ze naar een optreden van Caro Emerald in het Bostheater geweest. Het Bostheater is een openluchttheater aan de rand van Amsterdam, midden in het Amsterdamse bos, in de buurt van de Bosbaan. De Bosbaan is van oudsher een roeibaan, uitgegraven ten tijde van de werkverschaffing (project om werklozen een nuttige tijdsbesteding te geven (?)) in de jaren '30. Bij haar bekend als een donker, koud en oneindig lang stuk water, waar zij als beginnend puber ploeterend doorheen harkte ter meerdere glorie van de trainer van haar zwemvereniging die vele jonge pupillen het water in “joeg” als opening van het langebaanseizoen voor buitenwater-zwemmers. Uitgeput en hard schrobbend heeft ze toentertijd de viezigheid en bagger uit haar oren, neusgaten en lichaamsplooien gekregen, met het gevoel dat dit zowel de eerste als laatste buitenwater-zwemervaring zou zijn. Het optreden van Caro met haar dansbare muziek was geweldig, temeer daar het een zwoele juni-avond was en de bestelde picknickmand, inclusief fles rosé alras “soldaat” was gemaakt. Het gaf haar een vakantiegevoel. Onlangs las ze een column waarin voorbeelden van muziek werden gegeven die mensen in een bepaalde gemoedstoestand zou brengen. Het gevoel van onrust kan worden veroorzaakt door “Strawberry Fields Forever” van de Beatles en men raakt gefocust door “Eye of The Tiger” van Survivor. Heb je zin om te dansen luister dan naar Michael Jackson met “Don’t Stop ’Til You Get Enough” en voel vreugde bij “Always Look on The Bright Side of Life”. En het “Wilhelmus”? Dat zorgt ervoor dat je je trots voelt, aldus de schrijver van de column. Het gevoel van… Het gevoel van te moeten niezen terwijl dat niet lukt. Ergernis, als de ander “dubbel dipt” in het gemeenschappelijke sausje. De ervarenheid terwijl ze terugloopt en zucht, om zich te kunnen herinneren wat ze ging doen. Het gevoel dat de mondhygiëniste haar geeft als zij zegt: “tandenstoker”! Elke keer weer die pijnlijke ontdekking, omdat ze zoveel mogelijk kaarsjes met één lucifer aan wil steken. Vertedering, die ze voelt als ze tegen haar kleinzoon zegt dat hij “een brul mag geven” als hij wat van haar wil en zij na een kwartier hem hoort brullen als een leeuw. Het zoeken naar de vergrootglaszijde van de spiegel en bemerken dat ze er al in kijkt. Onbedaarlijk te moeten lachen toen de kapster vlak voor Hemelvaartsdag haar laatste klant vriendelijk de deur uit werkte met de welgemeende woorden: “Een fijne hemelvaart meneer…”. Schaamte, omdat ze toch het 50 eurocent muntje vanuit het winkelwagentje in haar zak laat glijden, terwijl de accordeonist voor Deen in de regen zijn hand ophoudt en haar met een meelijwekkende blik, maar uiterst vriendelijk goedemorgen wenst. Want ach,…dat rijke gevoel van rinkelend contant geld in je hand. Geniet daar nog maar even van, want zowel de Nederlandse Bank als acteur en columnist Joost Prinsen waarschuwen voor een cash-loze samenleving en het gevoel wat past bij dat gemis. Terwijl ze nietsvermoedend het trappetje van het talud afliep om haar wandeltocht te kunnen vervolgen, keek ze neer op de gehelmde kruin van een wielrenner op leeftijd. Het duurde een fractie van een seconde voordat ze doorhad dat de beste man stond te wildplassen. Geschrokken maakte de fietser op het moment dat ze zich aankondigde met een kuch en een opmerking over de uitgezochte plasplek en gehinderd door zijn fietsschoenen, enkele stramme achterwaartse bewegingen. Het resultaat was dat hij al druppelend zijn linkerbeen “beplaste” terwijl hij probeerde zo snel mogelijk zijn leuter terug te stoppen in zijn fietsbroek. De gedachte dat deze broek waarschijnlijk voorzien is van een zeemleren inlegkruis en anders de rijwind wel zou functioneren als een föhn, gaf haar de moed om hem gniffelend nog een hele fijne dag te wensen. Ze snapt het wel hoor… dat wildplassen, maar zo’n “heterdaadje” is toch reuze vermakelijk. Ze hervatte haar 7 kilometer lange “trainingsrondje” op deze warme, zonnige zondag. In het weekend is het altijd anders dan doordeweeks, er zijn meer fietsende dagjesmensen en een flink aantal wielerverenigingen waarvan de leden zich zo vlak na de Tour de France stuivend over het fietspad willen identificeren met Stefan Kruijswijk, Dylan Groenewegen en Bouke Mollema, maken het lopen soms een heikele onderneming. Oppassen dus, temeer daar ze door haar moordend tempo vaak loopt te zigzaggen over de weg. Een paar jaar geleden heeft ze met haar zus de Fjoertoer van Egmond gelopen. Een 18 kilometer lange sprookjesachtige tocht , waarvan ze het grootste gedeelte in het donker liepen en ze verrast werden met bijzondere acts en originele licht- en geluidseffecten. Prachtig om mee te maken hoe de lichtbakens hen een weg wees in de duisternis, maar oh, oh …wat heeft ze een extra hoeveelheid meters afgelegd. Haar evenwichtsorgaan functioneert slechter in het donker en ze weet dan moeilijk haar balans te houden, waardoor ze van links naar rechts over het pad zwalkte. Haar zondagmiddagwandeling vervolgend werd ze op de dijk ingehaald door een ouder stel op elektrische fietsen, waarvan de man puffend een flesje water over zijn hoofd gooide en van zijn fiets stapte. Grauw en geheel nat van het over hem heen gegooide water bleef hij stilstaan, terwijl zijn vrouw hem verontschuldigde met de stellige woorden: “Ja hoor, gaat goed, een beetje last van de hitte”. ”Nee, we hebben geen hulp nodig, nog een klein stukje dan zijn we thuis”. “Ja, we hebben nog water….het komt goed…gaat u maar door”. Verderop werd ze nogmaals ingehaald door het echtpaar, waarna wederom bleek dat de man af moest stappen. Tenslotte kozen ze eieren voor hun geld en ontfermde zij en een toegesnelde wijkbewoner zich over hem. Ze is uiteindelijk doorgelopen in de wetenschap dat het echtpaar goed verzorgd werd en uit konden rusten in het huis van de toegesnelde hulpverleenster, maar wat heeft ze de rest van de dag zich vaak afgevraagd hoe het de man verder zal zijn vergaan. Ze doet het niet meer: doorlopen terwijl ze het toch eigenlijk niet vertrouwd. Haar zorghart protesteert! |
|