Haar allereerste YouTube filmpje werd gelijk een hit, tenminste volgens het reclame bureau. Hoewel maar 160 weergaven in 4 maanden , werd zij al snel na plaatsing door hen benaderd. Het ging om haar lach, haar slappe lach wel te verstaan, die veroorzaakt werd door haar wijn proevende vriend. De medewerker van het reclamebureau stelde voor om dat deel van het filmpje te gebruiken in een social-media reclame van Libresse. Met andere woorden: haar smile en de daarmee geassocieerde incontinentie problemen zou moeten bijdrage aan een door Libresse gesuggereerde comfortabele oplossing in de vorm van een goed passend en verbeterd inlegkruisje. Lachen met Libresse! (Zo heet de campagne toevallig ook.) Ze hebben bedankt voor de eer! Nog geen paar weken later dook ze in Sevilla achter de rug van een journalist weg om zo te voorkomen dat ze gefilmd werd door een Spaans regionaal tv station. Niet weer de media… Ze had de stedentrip naar Sevilla samen met haar vriendin al maanden geleden geboekt. Inmiddels een traditie, want vorig jaar zijn ze naar Praag geweest en voor volgend jaar liggen er al weer nieuwe plannen klaar. Een hotel in het centrum met goede bedden, een uitgebreid ontbijt en de wandel reisgids “Time to Momo” van de desbetreffende stad is voor hen een vereiste. Sevilla… In bijna elke straat een kerk, het stierenvechten nog actueel, Confitería La Campana sinds 1885 de plek voor koffie en gebak, historische gebouwen met vaak prachtige keramische tegeltjes en de houten constructie van Metropol Parasol. De stad waar ze bijna dagelijks champagne bij het ontbijt dronken om te proosten op jarige dochters en vriendinnen. Waar ze in een van de nauwe straatjes met de kleine kinderkopjes en de ongelijke smalle stoepjes uitgleed over een stukje plastic en zo zag dat haar bril vermorzeld werd door een wegrijdende auto. De plek alwaar een klein speels meisje dwars door een militaire parade huppelde terwijl alle soldaten in gelid onbewogen voor zich uit bleven kijken. Het “Callejon de la Inguisicion” met het mooie wit geschilderde poortje, waar het plaveisel al eeuwen geleden schoon geschrobd is, maar waar ze bij elke stap het bloed en de tranen dacht te zien vloeien. De stad met paleis Real Alcazar ,waarbij de vooraf (met veel pijn en moeite) online gekochte kaarten moest zorgen voor een ontspannen bezoek, maar eindigde in een tour waar een groep “Aziatische-toeristen-op-driedaagse-rondreis-door-Europa” nog ontsteld van zouden zijn. De roze-harige gids met haar excentrieke geklede grijs gekrulde hulp hebben met humor en daadkracht uiteindelijk hun ongemakkelijk “kuddedier gevoel” teniet gedaan. Sevilla is de bakermat van de Flamenco: een meeslepende dans met krachtige hand en voet bewegingen, ritmisch geklap en gezang (volgens haar gelijkend op het burlen van een edelhert) veelal begeleid door gitaarmuziek. Toen ze, na een dag sightseeing zich opmaakte voor de avond, hebben ze een in het hotel optredende flamencodanseres ten onrechte "aangehoord" voor een stel langdurig seksueel actieve hotelgasten. Lachend om deze vergissing, overigens zonder Libresse, liepen ze de oude stad in om te gaan genieten van een maaltijd in een authentieke tapasbar. Toen ze gisterenavond thuis, de Senseo koffiepad in de houder drukte, dacht ze terug aan honderden apart verpakte Nespresso-achtige koffiecups behorende bij de koffiemachines van het hotel in Sevilla. Wat een verspild verpakkingsmateriaal, wat een ingewikkeld en onpraktisch apparaat, maar daardoor werd koffiezetten wel een leuk en internationaal sociaal gebeuren. Afgelopen week werd een wens vervuld toen zij en haar collega-foto-vriendinnen te horen kregen dat ze met hun eigen "foto kunst” mogen exposeren in de gang van het verpleeghuis waar ze tot voor kort werkte. Daarom liep ze afgelopen zaterdagmorgen al om 10.05 uur door Ikea, op zoek naar geschikte lijsten. Het was er nog zo rustig dat een veldmuis er geen gevaar in zag om vlak langs haar benen te rennen om zich daarna, waarschijnlijk voor de rest van de dag, te verschuilen onder een aanbiedingsbak met kledinghangertjes. Elke keer als ze bij Ikea is moet ze denken aan het “ uitje” met haar vriendin. Naast het feit dat ze met regelmaat in het restaurant te vinden waren en het tweede koppie nooit oversloegen, stond er werkelijk aan het eind van de dag over de gehele looproute geen voorwerp meer op dezelfde plaats. Kijken, aankomen en lachen: dat was hun policy. Eigenlijk heeft ze dat in een museum ook. Hoe leuk is het om iets van heel dichtbij te kunnen bezien, er met je neus bovenop te liggen, het te besnuffelen en aan te raken…. Helaas! In het Kroller-Muller kwam de bewaker vanuit het niets rustig aanlopen met zijn handen op de rug, de bril op de punt van de neus, strenge blik en barse stem: ”Dááámes!!!” En in Praag was het werkelijk unheimisch. Daar stormde een in het Tsjechisch scheldend persoon, die verdomd veel leek op een kruising tussen de eeuwig chagrijnige en zeurderige balkonpop Waldorf uit de Muppetshow en Aart Staartjes met tegenwind, op haar en haar vriendin af, omdat ze de moed hadden het op openbaar terrein geplaatste kunstwerk te betasten. Het betrof hier meerdere schuin geplaatste grote spiegels die ogenschijnlijk uit evenwicht worden getrokken door een enorme kei aan een ketting. Naar hun idee gemaakt om aan te raken, de kei een zwiep te geven of als schommel te gebruiken en je voor de spiegels te laten fotograferen. Aart Staartjes met tegenwind? Meneer Aart uit Sesamstraat, de norse mopperende man? Ouderwets kostuum inclusief koninklijk lintje, Brylcreem gekapt windkracht 10 bestendig haar en een aktetas. Ja, ja, de tas bleek gedurende zo’n 24 jaar gevuld te zijn met “vieze boekjes”. Een best bewaard boertig geheim welke de acteur onlangs onthulde in een interview. Ze vraagt zich dan wel meteen af of Meneer Aart de boel gedurende al die jaren met regelmaat actualiseerde of dat het erotisch materiaal stamde uit begin jaren ’80. Als het laatste het geval is zou het nog een waardevolle aanvulling op de collectie erotica en pornografie van de Koninklijke Bibliotheek kunnen zijn. Als nationale bibliotheek bewaren zij, zo heeft ze gelezen, één exemplaar van alle Nederlandse publicaties, dus ook van pornografische uitgaven. Onlangs heeft een verzamelaar zijn, in 30 jaar opgebouwde privécollectie, bestaande uit 1500 zinnenprikkelende boeken en tijdschriften, waarvan enkele zeldzame exemplaren van rond 1890 geschonken aan de bieb. Slaan jouw gedachten nou ook op hol bij het lezen van deze bizarre verzameling? Hoe doorsnee zijn dan de sigarenbandjes, smurfen, postzegels, Disney figuren, hotelzeepjes, sleutelhangers en voetbalplaatjes? |
|