In de jaren negentig maakte ze een carrière-move en ging vanuit “de zorg” werken in de fotozaak van haar zwager en schoonzuster. Het begon met de zaterdag en mettertijd kwamen er meer dagen bij. Achteraf bezien is het toen begonnen; haar interesse voor fotografie. Het verkopen van camera"s had ze naar verloop van de tijd onder de knie, maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook kon fotograferen. Het bleef jaren bij vakantie kiekjes. Duizenden foto”s zijn er in die tijd door haar handen gegaan, ze herinnerd zich nog de vliegtuigspotter die meerdere keren per week tientallen rolletjes in kwam leveren. En de vogelaar die vanuit zijn werk in een boekhandel, altijd net voor sluitingstijd, de foto"s kwam ophalen en dan gelijk de vergrotingen bestelde. De meneer die met regelmaat trouwreportages maakte en dit bij hen in de winkel af kwam laten drukken. Of het jaarlijks terugkerende echtpaar die hun vakantiefoto”s samen met haar bekeken. Dit analoge tijdperk, waarin men foto”s nog ophaalde in de winkel, heeft haar fotografie-oog misschien wel geopend. Jaren later, al lang niet meer werkend in de fotozaak, heeft ze een spiegelreflexcamera gekocht en zich ingeschreven voor een beginnerscursus fotografie. De uitleg over de handmatige werking van de camera , de tips en gouden regels van het fotograferen en de soms lastige foto-opdrachten waren het begin, van een voor haar, nieuwe hobby. Diafragma, sluitertijd, compositie en belichting, het valt allemaal te leren, maar nu moet ze het alleen nog leren zien! Ze kijkt anders tegenwoordig, vaak door een denkbeeldige lens en in details. Weerspiegelend riet langs een sloot op een windstille dag, roest en de kleur rood, kleine onderdelen van voorwerpen en toch groots, de oogopslag en een stiekem gefotografeerde glimlach van haar kleinkind, de handen van haar vader en vanmiddag had ze eigenlijk wel willen stoppen bij de vervallen, leegstaande boerderij in de buurt van Wieringerwaard. Onderweg ziet ze genoeg, maar het bedenken van fotothema"s is een kunst op zich. Ze probeert dicht om zich heen te kijken, naar de gewoonste dingen, met dat speciale fotografische oog en zo blijkt simpel speelgoed imposant te kunnen worden. Het blijft amateur en hobby fotografie, maar hoe meer ze fotografeert hoe leuker het wordt. De schaamte voorbij, gewoon met een kanten nachthemd en een oud kledinghangertje onder de arm het bos in, klimmend en klauterend over muren en lege huizen in, of languit op de grond, de onderkant van een paddenstoel vastleggen. Wat is ze blij met haar man, die bij elke boswandeling weer een uur over 900 meter doet en zelfs een weekendje België regelt om daar in de “spookstad” Doel te fotograferen. Wat is ze blij met haar collega waarmee ze de genomen foto”s evalueert en foto-uitstapjes organiseert. Wat is ze blij met al diegene die haar complimentjes geven. Zo blij dat ze een eigen foto website heeft gemaakt en daar al haar creativiteit op kwijt kan. Maar er is nog veel te leren......... Portretfotografie, ze denkt dat het haar niet ligt, maar waar is dat op gebaseerd? Actiefotografie, die sluitertijden, zo lastig te onthouden. Macrofotografie, zwart-wit fotografie, architectuurfotografie..... Een volgende stap is gezet: het Amsterdam Light Festival. De workshop nachtfotografie, samen met haar collega, is voor volgende week zaterdag gepland. Ze heeft er reuze veel zin in. Het doel heiligt de middelen...
Het stadje Doel, aan de Schelde bij Antwerpen ,onder de witte rook van een kernreactor, moest plaats maken voor de haven. Het doel heiligt de middelen, volgens de Belgische politiek. Plannen die nog niet uitgevoerd zijn, maar wel zorgden voor strijd, leegstand, sloop, verkrotting en veel verdriet. Dat is wat zij las op Wikipedia toen ze zocht naar een fotolocatie. Interesse gewekt, auto volgetankt en het fototoestel om de nek. Een spookstad op 200 km. afstand. Doel bezorgde haar koude rillingen en een desolaat gevoel. De huizen leeg, de straten vol met ramptoeristen te fiets, te voet en met camera's in de aanslag. Ze ging stiekem achterom......klauterend en klimmend tussen de struiken door, de huizen in. Geschrokken katten en piepende deuren, jaagde haar de stuipen op het lijf, de trappen durfde ze niet op. Graffiti, zowel binnen als buiten, een overwoekerd zwembad. Is iedereen plotseling vertrokken? De spullen die achtergelaten zijn..... Een stoffige oude schoen, een besmeurd blauw damestasje, een gebroken wijnglas, kranten uit 2007, het vogelkooitje en een gebruikt condoom. Opa's stoel, nat van de regen, door het gat in het dak, het fornuis, in de open lucht, met daarop een vergiet en een slof. Huis na huis overwoekerd, dicht getimmerd, beschilderd met leuzen en gedichten, .....gedwongen verlaten. En dan een verzorgd grasveld, bloembakken langs de stoep, een bewakingscamera bij het pas geschilderde tuinhek, een naamplaatje op de voordeur,een hoofd tussen witgewassen vitrage. De laatste inwoner van Doel, zijn privacy geschaad door het gedrag van menig nieuwsgierig ramptoerist. Maar zij heeft haar foto's, ook voor haar heiligt het doel de middelen. |
|