Het stadje Doel, aan de Schelde bij Antwerpen ,onder de witte rook van een kernreactor, moest plaats maken voor de haven.
Het doel heiligt de middelen, volgens de Belgische politiek.
Plannen die nog niet uitgevoerd zijn, maar wel zorgden voor strijd, leegstand,
sloop, verkrotting en veel verdriet.
Dat is wat zij las op Wikipedia toen ze zocht naar een fotolocatie.
Interesse gewekt, auto volgetankt en het fototoestel om de nek.
Een spookstad op 200 km. afstand.
Doel bezorgde haar koude rillingen en een desolaat gevoel.
De huizen leeg, de straten vol met ramptoeristen te fiets, te voet en met camera's in de aanslag.
Ze ging stiekem achterom......klauterend en klimmend tussen de struiken door, de huizen in.
Geschrokken katten en piepende deuren, jaagde haar de stuipen op het lijf, de trappen durfde ze niet op.
Graffiti, zowel binnen als buiten, een overwoekerd zwembad.
Is iedereen plotseling vertrokken?
De spullen die achtergelaten zijn.....
Een stoffige oude schoen, een besmeurd blauw damestasje, een gebroken wijnglas, kranten uit 2007, het vogelkooitje en een gebruikt condoom.
Opa's stoel, nat van de regen, door het gat in het dak,
het fornuis, in de open lucht, met daarop een vergiet en een slof.
Huis na huis overwoekerd, dicht getimmerd, beschilderd met leuzen en gedichten,
.....gedwongen verlaten.
En dan een verzorgd grasveld, bloembakken langs de stoep, een bewakingscamera bij het pas geschilderde tuinhek, een naamplaatje op de voordeur,een hoofd tussen witgewassen vitrage.
De laatste inwoner van Doel, zijn privacy geschaad door het gedrag van menig nieuwsgierig ramptoerist.
Maar zij heeft haar foto's,
ook voor haar heiligt het doel de middelen.